John Stegeman neemt na tien jaar afscheid van Heracles Almelo. In de zes jaar dat hij als assistent-trainer en hoofdtrainer bij de club werkte, heeft hij veel mooie herinneringen opgebouwd. In een monoloog vertelt Stegman hoe hij de jaren heeft beleefd.
‘Na de laatste thuiswedstrijd tegen FC Utrecht werd ik overvallen door emoties. Je gaat nadenken en beseft dat je familie en vrienden op de tribune zitten. Ze komen speciaal voor jou naar je laatste thuiswedstrijd kijken. Mijn zoon Joost is geboren op de dag voordat ik hier aan de slag ging. Hij is een Heracles-kindje en weet niet anders dan dat papa bij Heracles werkt. Thijs is anderhalf jaar ouder en is ook fan van de club. Inmiddels kan ik zeggen dat ik zwart-wit bloed heb gekregen. De tien jaren bij de club zijn voor mij een cruciale periode in mijn leven geweest.’
Peter Bosz als een mentor
‘In 2002 ben ik binnengekomen als speler. Wat mij daarvan is bijgebleven, is de manier waarop mensen met elkaar omgaan. Iedereen is vriendelijk en de club is een eenheid. De mentaliteit van ‘doe maar normaal, dan doe je gek genoeg’ ging gepaard met prima resultaten. In die tijd maakte ik al kennis met de bevlogen voorzitter Jan Smit, maar als speler had ik minder met hem te maken dan later als trainer.
Toen ik zes jaar later door Hendrie Krüzen werd gebeld met het bericht dat Heracles een assistent-trainer zocht, ben ik teruggekomen. Ze wilden iemand met een verleden bij de club, die handig was met video’s en de spitsen kon trainen. Gert Heerkes was hoofdtrainer en ik schoof naast hem, Hendrie en René Kolmschot aan op de bank. Later werkte ik onder Gertjan Verbeek, Peter Bosz en Jan de Jonge. Ik heb de nodige vlieruren gemaakt en verschillende indrukken meegepakt.
Met Bosz heb ik een vriendschap opgebouwd. Ik had bij AGOVV twee jaar onder hem gevoetbald en we hadden een klik. Hij heeft mij geïnspireerd om het trainersvak in te gaan en werd later een mentor voor me. Onze visies sluiten aan en we spreken veel over het spelletje. Nog steeds ga ik met voetbalvragen naar Peter of Hendrie.’
Geen Johhny meer
Op het moment dat ik aan de cursus Coach Betaald Voetbal begon, had ik niet de illusie om snel hoofdtrainer te worden. De rol van assistent-trainer beviel me wel, maar Jan de Jonge vertrok na een moeilijke start. Het voelde als een verlies dat hij wegging. René en ik kregen tijdelijk de leiding, maar omdat de club er niet uitkwam met andere trainers, kreeg ik de kans. Daar ben ik enorm dankbaar voor. Het is niet veel trainers gegeven om in te stappen in de Eredivisie. Vanaf het moment dat ik de leiding kreeg, veranderde er het één en ander. De spelers mochten geen Johnny meer zeggen. Eerst was ik één van hen, maar als hoofdtrainer is de band anders. Dat proces had tijd nodig, maar ik heb mijn eigen weg gevonden.
Een heel seizoen behelpen
Het eerste jaar als hoofdtrainer heb ik ervaren als een achtbaan. Veel dingen waren nieuw en ik wilde overal mijn stempel op drukken. Ik weet nog dat ik vaak mijn stem kwijt was. Ik was alleen maar aan het coachen en moest hard schreeuwen om boven die heipalen van de verbouwing van het stadion uit te komen. We zaten midden in een bouwput en moesten ons omkleden in de sporthal aan de overkant. Het hele seizoen was het behelpen. Er stond een enorme druk op. Als je als Heracles degradeert met een vernieuwd stadion, wordt dat een molensteen om je nek.
Dat seizoen, maar eigenlijk in elk seizoen, word ik helemaal opgeslokt door het voetbal. In mijn hoofd gebeurt constant heel veel. Als trainer ben je altijd bezig met de volgende wedstrijd. Waar staan we met elkaar, waar moeten we aandacht aan besteden, hoe hebben we de grootste kans op resultaat. De wedstrijden vreten aan je. Het zwaarste van alles is de druk om te moeten winnen. De ontlading na een gewonnen wedstrijd is enorm. Dat is een wereld van verschil met wanneer ik verlies, dat wil je niet weten. Daar heb ik echt twee dagen last van en ben ik niet te pruimen. Het kost veel energie om te zorgen dat de boel weer op het rechte pad komt. De groep mag mijn gemoedstoestand niet overnemen. Het is belangrijk dat we niet afwijken van het proces en dat ik de spelers houvast geeft. Gelukkig heeft mijn staf daar altijd bij geholpen. Ze hebben mij er meer dan eens doorheen gesleept.
Dat we ons drie wedstrijden voor het einde van het seizoen veilig speelden, is een groot compliment voor iedereen. De wedstrijd bij NAC Breda staat in mijn geheugen gegrift. De euforie bij spelers, staf, bestuur en uitsupporters na het laatste fluitsignaal was enorm. We hadden alle problemen overwonnen. Na de laatste wedstrijd tegen Go Ahead had ik eindelijk ademruimte. Je bent pas klaar als de laatste wedstrijd is gespeeld. Dan gaat de stekker eruit. Even vakantie en dan weer door naar het nieuwe seizoen. Wie had gedacht dat we het jaar erop bovenin de Eredivisie zouden spelen?
Foto van Teletekst en een abnormale prestatie
Mijn kinderen kijken nog wel eens beelden van het seizoen 2015/2016 terug op Youtube. We kwamen binnen in het vernieuwe stadion en verloren de eerste wedstrijd, uit bij Roda JC. Daarna boekten we een reeks overwinnigen en stonden we ineens boven aan. Daar genoten we van, tot foto’s van Teletekst aan toe. Het voetbal was vrij aantrekkelijk en we bleven in de subtop hangen. Doordat we een groot deel van de selectie hadden behouden, stegen we boven onszelf uit.
In de winterstop kwamen er wisselingen. Hendrie Krüzen vertrok als assistent en we verloren met Oussama Tannane onze topscorer. Gelukkig vond Rob Alflen als nieuwe assistent geruisloos zijn weg. Na een moeilijke periode kregen we in de tweede seizoenshelft weer die onoverwinnelijkheid over ons heen. Het behalen van Europees voetbal was een geweldige bekroning. Mijn doelstelling is altijd geweest om van Heracles een stabiele middenmoter te maken, met mogelijk een uitschieter naar boven. Nou, die hebben we gehad! Het is jammer dat het Europese avontuur snel was afgelopen, maar het blijft een fantastische herinnering.
Het jaar erop hebben we op twee goals na de play-offs niet gehaald. Het afgelopen seizoen op basis van vier punten niet. Het vernieuwde stadion en het halen van Europees voetbal hebben de club een boost gegeven en het verwachtingspatroon is hoog, maar elk jaar de play-offs halen is niet realistisch voor Heracles. Met de veertiende begroting van de Eredivisie kun je twaalfde, maar ook zestiende worden. Heracles heeft de insteek om jonge spelers beter te maken. Dat betekent dat ze meestal dat ze niet direct klaar zijn voor de Eredivisie. Het is altijd een puzzel om het juiste plaatje te krijgen, want ontwikkeling moet gepaard gaan met resultaat. Het is knap dat Heracles daar telkens weer in slaagt.
Het laatste jaar
Afgelopen seizoen waren er veel factoren die onrust hadden kunnen brengen. Het heeft impact op de groep als de trainer bekendmaakt dat hij weggaat. Ook het vertrek van een belangrijke technische man als Nico-Jan Hoogma is spannend. Je bent een manier van werken gewend en met de nieuwe mensen moet je weer zoeken naar de juiste werkwijze.
In mijn tijd bij Heracles is Nico-Jan enorm belangrijk voor mij geweest. Hij gaf mij feedback en heeft mij als beginnend trainer altijd goed geholpen. Ik kan nogal veel aan mijn hoofd hebben, maar Nico-Jan straalde altijd rust uit. Hij steunde mij als ik in de wind kwam te staan. Datzelfde geldt voor Jan Smit. De voorzitter had naar buiten toe het hart op de tong en ook binnen kon het wel eens knetteren, maar van die confrontaties is iedereen beter geworden. Ik ben die twee ontzettend dankbaar voor het feit dat ik mijn droom om hoofdtrainer te worden, heb mogen verwezenlijken.
Nu ga ik een nieuwe stap zetten in mijn leven. Het is weinig mensen gegeven om hun leven lang bij één werkgever te werken. Bij Go Ahead ga ik een mooie nieuwe uitdaging tegemoet. Daar heb ik een onwijs goed gevoel bij.
De juiste persoon op het juiste moment
Ik heb geprobeerd om de belangen van Heracles en het team zo goed mogelijk te behartigen. Ik heb nooit een dubbele agenda gehad en nam elke beslissing zo oprecht mogelijk. Ik kan mijzelf recht in de spiegel aankijken na tien jaar bij deze club. Ik heb geweldige jaren gehad en loop door de voordeur van een prachtig stadion naar buiten. In het voetbal zijn resultaten leiden, maar ik hoop ook als prettig persoon weg te gaan. De steun van alle mensen van de club heeft mij altijd goed gedaan. Zonder de hulp van anderen hadden we nooit kunnen bereiken wat we bereikt hebben. Voor alle medewerkers van de club ben ik blij dat ik een stevige basis achterlaat. De mentaliteit en de nederigheid die ik zag toen ik hier als speler rondliep, is nooit weggegaan. Ik paste daar volgens mij goed in. Misschien was ik wel de juiste persoon op het juiste moment. Als je midden in de achtbaan zit, heb je niet door wat er allemaal gebeurt. Als ik terugkijk, koester ik alleen maar hoogtepunten en warme gevoelens. Ik zal mijn tijd Heracles en de mensen hier nooit van mijn leven meer vergeten.’
