Jesper – Langbroek Media

June 23, 2025

Op zoek naar de kracht van Edson Álvarez

Met Edson Álvarez heeft Ajax een Mexicaanse krijger in huis gehaald. Iemand met een ijzersterke mentaliteit en een enorme honger om beter te worden. De weg van Álvarez naar de top was niet zonder tegenslagen, maar elke keer wanneer hij valt, staat hij op en bewijst hij zichzelf. Een portret van de eerste Mexicaan in Amsterdamse dienst.

Vrienden in Mexico-Stad

Als iemand Edson Álvarez goed kent, zijn het wel Jorge Sanchez en Sebastián Cordova. De twee leerden de middenvelder kennen in de jeugd van Club América en haalden samen het eerste elftal en de nationale ploeg van Mexico. Sanchez en Cordova, beiden begin twintig, spelen nog steeds bij de Mexicaanse topclub. Het vrolijke tweetal ontvangt me op het moderne en streng beveiligde trainingscomplex van hun club in Mexico-Stad. Met uitzicht over de trainingsvelden waar Álvarez zich ontwikkelde tot international, vertellen Sanchez en Cordova over hun band met de Ajacied.

‘Het eerste waar ik aan denk als ik aan Edson denk? Zijn oren! We maken altijd grappen over zijn grote oren’, zegt Cordova. Sanchez vult meteen aan: ‘En ik zeg altijd dat hij lelijk is, haha!’ Als goede vrienden moet je elkaar de maat kunnen nemen. Goede vrienden zijn de drie zeker. ‘Wij zijn bijna broers van elkaar, drie musketiers. Als we samen zijn, maken we veel grappen, spelen we FIFA en gaan we ergens taco’s eten. We missen Edson nu hij in Europa is, maar we praten veel via de telefoon’, zegt Cordova. De twee beschrijven Álvarez als iemand met een sterk karakter. Op en naast het veld heeft hij hen geïnspireerd met zijn werklust en doorzettingsvermogen. Sanchez: ‘Hij was aanvoerder toen we met de Onder-17 kampioen van Mexico werden. Edson gaat altijd voorop in de strijd en stopt niet voordat hij zijn doel heeft bereikt. Hij werkt elke dag hard om beter te worden, dat is zijn geheim. Hij heeft veel gedaan om te komen waar hij nu is.’

January 17, 2025

Sportjournalistiek talent van het jaar 2024: “een Kuifje op wereldreis”

Jesper Langbroek is het talent van het jaar 2024 in de sportjournalistiek. De Hardenberger ontving zijn prijs op de jaarlijkse bijeenkomst van de Nederlandse Sport Pers. Speciaal voor zijn werk voor voetbalwebsite Soccernews keerde Langbroek terug uit Mexico naar Nederland, en die verhuizing betaalt zich dubbel en dwars uit. “Hopelijk is volgend jaar de cirkel rond.” (RTV Oost)

SoccerNews:
Verslaggever Jesper Langbroek is Sportjournalistiek Talent van het Jaar!

De Stentor:
Jesper (28) reist de hele wereld over om over voetbal te schrijven (en dat levert hem een prijs op)

Het jurryraport van de NSP:

Kuifje gaat op wereldreis. Het is hoe het was, het is zoals het zou moeten zijn. Stiekem wil iedereen in dit vak wel een Kuifje zijn. De wijde wereld in, onverschrokken. Maar de stripboekenwerkelijkheid ligt voor velen ver weg van de realiteit. Omdat we die gelegenheid (budgettair) niet (meer zo makkelijk) krijgen, of het zelf niet aandurven. De winnaar van de Talentenprijs van dit jaar had daar veel minder moeite mee.

Hij leeft in zijn werk geregeld de droom die we allen droomden. Na freelanceklusjes als tiener en stages bij gerenommeerde media in ons land koos hij al jong voor langdurig verblijf in het buitenland. Aldaar wist hij onder meer het nuttige en aangename met elkaar te verbinden door een voetbalteam op te zetten én er verhalen over te maken. Om vervolgens voor Spaanstalige media het Mexicaanse elftal tijdens de Goldcup te volgen en ook ter plaatse te berichten over de entree van Lionel Messi bij Inter Miami. Na terugkeer in Europa trok hij tijdens het EK met een camper Oranje achterna, nadat hij eerder al de Copa America in Brazilië had verslagen. Niet alleen om die reislustigheid is Jesper Langbroek ons Sportjournalistiek Talent van het Jaar 2024.

Langbroek heeft de laatste jaren laten zien creatief, origineel én productief te zijn. Van de journalist anno nu wordt meer dan louter een lekker lopend verhaal gevraagd. Podcasts en filmpjes; ze horen er tegenwoordig ook bij. Hoewel Langbroek overkomt als zeer bescheiden, laat hij die terughoudendheid achter de camera en microfoon beroepsmatig vallen. Hij durft.

Daarbij valt bovendien op dat hij creatieve invalshoeken weet te bedenken, zowel voor zijn vlogs als geschreven teksten. Met opvallend gemak is het hem de laatste jaren bovendien gelukt grote namen voor interviews te strikken, hetgeen onder meer al tot een boek over het Feyenoord van 2002, het jaar van de UEFA-cupwinst, leidde.

Terug in Nederland kreeg Langbroek bij Soccernews de, zoals zijn chef Maikel de Lange omschreef, uitdagende taak om de eigen verslaggeving, exclusieve interviews en videoproductie verder te ontwikkelen. Die kans heeft hij benut. In het verleden is, ook op de jaarlijkse NSP-bijeenkomst, regelmatig misprijzend over voetbalwebsites gesproken. Oude wijn in nieuwe zakken bleek vaak niet te smaken. Mede dankzij eigen bijdrages van jonge journalisten zoals Jesper Langbroek krijgen platforms als Soccernews hun plek in het medialandschap.

Net als vorig jaar had de jury voor het Talent van het Jaar overigens een denkbeeldige streep getrokken bij de leeftijd van 30 jaar. Met zijn 28 hoort Jesper Langbroek daar nog even bij. Diverse voorgedragen en gesuggereerde kandidaten waren echter ouder. Toch houden we die grens graag aan. En roepen we de Nederlandse media op in de toekomst jongere talenten te nomineren én ook jongere verslaggevers een kans te geven. Dit is bovendien een pleidooi voor de jeugd om zelf als Kuifje én Jesper de wereld in te trekken. Er zijn in de regel minder vacatures, creëer je eigen werk én werkplek. Durf.

Linda Derksen, Henk van der Sluis en Edward Swier

January 4, 2023

Pikant Voetbal: Rellen tegen de politie met hooligans in Lima

In de rubriek Pikant Voetbal deelt sportjournalist Jesper Langbroek zijn spannendste verhalen uit de voetbalwereld van Latijns-Amerika. Vandaag bevindt hij zich als enige toerist tussen gewelddadige hooligans in Peru. Het eindigt in rellen en een massasprint tegen de politie.

“Eres un hombre muy valiente”, zegt de vrouw die mijn ticket controleert bij de toegangspoort van Estadio Monumental. Ik had voor twintig Peruaanse Sol, zo’n vijf euro, bewust een plek tussen de fanatieke supporters uitgekozen. De vrouw noemt me daarom ‘een moedige jongen’. Dapper, vindt ze het, dat ik in mijn eentje tussen de harde kern van Universitario Lima ga zitten. Ze staan bekend als de meest explosieve supporters van het land. Ik was gewaarschuwd.

Serieuze geweren

Estadio Monumental, het grootste voetbalstadion van Zuid-Amerika, ligt in een buitenwijk in het oosten van Lima. Het voelt hier als het einde van de wereld. Links staan de laatste huizen van de stad achter een hoge muur met versleten graffiti. Rechts achter een hek met prikkeldraad liggen de trainingsvelden en het stadion. Op de achtergrond markeert een donkere, kale heuvel het einde van de bewoonde wereld. Overal rijden ME-busjes van de Nationale Politie. Agenten houden serieuze geweren vast. Hun blikken zijn net zo serieus.

Ik vraag de chauffeur van mijn Uber of de omgeving van het stadion veilig is. “Relatief veilig”, is zijn antwoord. “Alleen binnen in het stadion kan het tekeer gaan.” Ik stap uit op een klein afstandje van de ingang, zodat ik het laatste stukje kan wandelen. Van een straatverkoper koop ik voor acht euro het thuisshirt van Universitario Lima, een zwart exemplaar met gouden letters erop. Ik toren met mijn Hollandse lengte boven de stoet van supporters uit en loop richting het stadion. Het is crèmekleurig, zoals de kleuren van de club, en het lijkt meer op een appartementencomplex dan een voetbaltempel voor 80.000 man. Op de achtergrond torent de donkere heuvel boven het stadion uit. Op de top prijkt het logo van Universitario.

“Hey, gringo!”

January 4, 2023

Pikant Voetbal: Een wedstrijd kijken tussen de narcos in Mexico

In de rubriek Pikant Voetbal deelt sportjournalist Jesper Langbroek zijn spannendste verhalen uit de voetbalwereld van Latijns-Amerika. Vandaag bezoekt hij een wedstrijd in een afgelegen dorp in Mexico, waar hij tussen de dronken en bewapende narcos belandt.

Op bezoek bij de schoonfamilie betekent in mijn geval niet een bakje koffie drinken in een doorsnee Nederlands huishouden. De familie van mijn vriendin woont in een dorpje in de Mexicaanse deelstaat Guerrero. Een regio met langgerekte stranden en lekker eten uit de zee, maar ook een centrum van de opiumproductie. Bij het reisadvies van de Nederlandse overheid kleurt dit gebied altijd oranje vanwege veel demonstraties, confrontaties met de politie en geweld van rivaliserende drugsbendes. ‘Maak alleen noodzakelijke reizen’, wordt er aanbevolen. Het bezoeken van de schoonfamilie is nou eenmaal noodzakelijk.

Zoals op iedere plek waar ik kom, zoek ik als eerste naar een stadion, de lokale voetbalclub of minimaal een trapveldje met een mooi uitzicht. Daarom ben ik zeer verheugd als de oom van mijn vriendin me uitnodigt om mee te gaan naar een lokaal voetbaltoernooi. Zijn zoon zal meespelen en een deel van de familie gaat kijken bij zijn wedstrijd. Op de parkeerplaats voor het veld waarschuwt mijn vriendin me: “Blijf bij ons en spreek niemand aan. Je kent deze mensen niet.” Er gaat een dreiging uit van haar stem waardoor ik het bericht ter harte neem. Maar ach, wat kan er gebeuren? Voetbal kijken met Mexicanen is tot nu toe altijd gezellig geweest.